The Drakeheads: portret van een fanbase

Aan welke kleur denk jij bij Cello Song? (warm oranje) Hoe ruikt Pink Moon? (naar cederhout) Wat voel je bij Black Eyed Dog? (alsof het bloed langzaam uit mijn gezicht wegtrekt)

Drakeheads bevragen elkaar, op hun online platform gaat het gesprek niet alleen over de muziek die Nick Drake achterliet, maar ook over wat zijn werk voor hen betekent. Met hun herinneringen en associaties roepen ze een wereld op die met de dood van Drake verloren leek gegaan.

Tijdens een nachtelijke tekensessie in 2017 hoort Danielle Lemaire voor het eerst een nummer van Drake. Ze schrijft naar haar man: “Waar was Nick Drake heel mijn leven? Ik wil alles weten van deze man.”

Now take a little while to find your way in here
Now take a little while to make your story clear.
Now that you're lifting
Your feet from the ground
Weigh up your anchor
And never look round.
(Nick Drake, Hazey Jane II, Bryter Layter, 1971)

Danielle dompelt zich onder in het koortsachtig speuren naar het weinige dat nog van Drake te vinden is. De Britse singer songwriter overleed op 26-jarige leeftijd zonder de erkenning van een groot publiek voor zijn muziek. Er zijn weinig interviews, geen registraties van zijn optredens, en (waarschijnlijk) geen video opnames van een volwassen Drake. Wat er wel is, wordt door kenners en liefhebbers volledig gereconstrueerd en van betekenis voorzien. Natuurlijk in eerste plaats zijn muziek en zijn songteksten. Maar ook foto’s van de jonge Drake, de boeken in de boekenkast van de slaapkamer in zijn ouderlijk huis, de oude poncho die hij draagt in een fotosessie met Julian Lloyd, zijn gitaar, zijn laarzen, zijn jasje. De plekken waar hij ooit was, Far Leys, Tanworth-in-Arden, South Hill Park Gardens in Hampstead Heath, zijn graf op de begraafplaats St Mary Magdalene. Het zijn deze objecten en locaties waar een fanbase zich omheen groepeert.

Ze vinden elkaar online, o.a. in de facebookgroep NICK DRAKEHEADS opgericht door schrijver en muzikant Colin Betts die met Nick in een gedeukte donkerblauwe Ford Cortina naar Marokko reed. Betts is een generatiegenoot van Drake. Op de DRAKEHEADS doet hij uitgebreid verslag van de tijd die hij met Nick doorgebracht heeft. Hoe zij samen van Aix-en-Provence naar Marokko reizen, hoe Nick optrekt met de jonge mensen die van over de hele wered naar deze hippie enclaves trekken, maar zich toch ook altijd afzijdig houdt. Colin deelt niet alleen zijn persoonlijke herinneringen aan Nick, hij verhaalt ook over de jaren zestig. Over de idealen, de drugs, de rebellie en de saamhorigheid.

“Good day to all friends of Nick Drake. Strange days indeed. Many people will be feeling alienated and isolated, if not afraid of the future and it was like that in 1962-63 - when Nick and I were 14, at schools 20 miles apart, having been born 10 days apart in June 1948.”

Als veertienjarige jongens zagen zij hoe jongeren nét iets ouder dan zij zich uitspraken tegen atoomwapens, politiegeweld, tegen wetgeving die homofilie strafbaar stelt, tegen oorlog en bekrompen burgerlijkheid. Zij dachten dat er iets zou veranderen, maar raken totaal gedesillusioneerd in hun eigen coming of age.Tegenwoordig leeft Colin als een soort kluizenaar op een afgelegen boerderij in Schotland. Hij heeft dagelijks contact met de Drakeheads, en legt met zijn verhalen verbanden tussen de jaren zestig en zeventig en de actualiteit van globalisering en een wereldwijde pandemie.

“So make yourselves at home and relax among friends. Please share your thoughts and feelings. How did you connect with Nick the 1st time? Time and space do not matter here. Wherever you are you will never be alone.We are here 24/7, maintaining a network of love, light, truth, beauty - and someone will be playing Nick's music somewhere among us every moment of every day. Stay safe and well, folks.”

Meer dan 2000 fans van over de hele wereld delen hier hoe de muziek van Drake hen raakt. Een fan uit Liverpool luistert íedere morgen een album van Drake. Nick’s muziek is de ondertoon van zijn ochtend en klinkt na in de rest van zijn dag. Een andere Drakehead post al twee jaar lang een paar keer per week foto’s en opnames van Drake. Het zijn de overbekende beelden en grijsgedraaide platen. Zij is de hartslag van de facebookgroep en zorgt ervoor dat Nick’s melancholieke blik ons altijd even aankijkt als we inloggen bij de Drakeheads. Rocio Dylan Desire Carroll krijgt van Facebook het label conversation starter. Ze woont in Mexico City waar een strenge lockdown afgekondigd wordt aan het begin van de pandemie. Al haar tijd besteedt ze nu aan Nick en het toneelstuk in acht bedrijven dat ze over hem schrijft. Danielle en Kath Wyatt zijn de visual storytellers van de groep. Kath vertelt met behulp van haar tarotkaarten over wat we niet weten over Nick. Haar kleurrijke tekeningen zijn de apocriefe beschrijvingen van het leven dat Nick gehad zou kunnen hebben. Het is meer dan vijfenveertig jaar na Nick’s dood, maar in de tijdlijn van de facebookgroep speelt zijn verhaal zich steeds opnieuw af.

In haar zoektocht naar artefacten komt Danielle in contact met geheimzinnige avatars en opvallende aliassen. Een van hen beweert een achterneef van Drake te zijn en allemaal zeggen ze bezittingen van Drake te hebben: zijn laarzen, zijn editie van Les Fleurs du mal van Baudelaire, en de autosleutels van de wagen waarin Nick op achttienjarige leeftijd naar Aix-en-Provence reed. Er duikt een filmstill op van Drake. We kijken naar zijn rug terwijl hij een plaat van de Beatles koopt in een platenzaak in Londen. Maar is dit wel Nick? Danielle correspondeert eindeloos met de vermeende achterneef. Totdat hij van de ene op de andere dag verdwijnt. Zijn jarenlange bijgehouden Instagram gaat offline. En op mails wordt niet meer gereageerd.

Een paar dagen later meldt zich een nieuw lid bij de NICK DRAKEHEADS. Hij beweert nooit-eerder-vertoonde opnames te hebben van Nick Drake….

You Know I Am Not There is de titel van de tentoonstelling in Stedelijk Museum Breda en de url van dit blog. Drakeheads verlangen naar een verloren leven en een verdwenen wereld. Drake is niet meer hier. Maar als we hem onze toegewijde aandacht geven dan lijkt hij nog zo dichtbij en scheppen we een wereld waar ruimte is voor schoonheid en melancholie. Of zoals Danielle zegt: “… samen houden we de magie van Nick in stand.” Aan welke kleur denk jij bij Cello Song?

* foto credit
James Houston, lid van NICK DRAKEHEADS sinds 8 november 2020. Trui in de kleuren van de poncho van Drake.