Family Tree met Moon Manes

You Know I Am not There, is een regel uit het nummer Know van Nick Drake, het is de titel van de tentoonstelling, en de url van dit blog. Het klonk geheimzinnig en mythisch toen we in december online gingen. We zouden, net als Danielle Lemaire tegen beter weten in op zoek gaan naar Drake en de betekenis van zijn muziek. Ik zou me onder de Drakeheads bewegen, Kath Wyat ontmoeten tijdens een kunstenaarsgesprek in Breda, concerten bijwonen op het podium in de tentoonstelling en schrijven over al deze ontmoetingen met Drake en zijn fans.

Maar de maatregelen rondom de bestrijding van Covid19 liet het museum haar deuren sluiten. You Know I am Not There ging plots ook over de afwezigheid van Danielle in haar eigen tentoonstelling, over Kath die Engeland niet mocht verlaten, over het publiek dat thuis moest blijven. Ik zocht mijn toevlucht op de facebookpagina van de Drakeheads. Nu de tentoonstelling weer open is, het lege podium in het museum gevuld wordt met muziek en kunstenaarsgesprekken, zit ik wederom thuis. De dagen af te tellen tot mijn tweede kindje geboren wordt. 

Het is alsof alles vloeibaar wordt, alsof de tijd niet meer van mij is. Een peuter in de oranje jaren zeventig keuken van ons huis. De bejaarde buurman op het tuinpad, die vertelt over zijn kleinzoon die zo plots uit het leven stapte. Wat gebeurt er in de koppies van die jongens. Blote bast, lang haar. Als ik naar ze kijk zie ik vrijheid, en autonomie. Maar nooit zonder die onderstroom die ze in China téng noemen. Liefde vermengd met ongerustheid.

Ik voel het ook als ik naar een kinderfoto van Danielle kijk. Dat bevlogen meisje, dat zo opgaat in haar spel. En de tijd gaat trager en trager; ik slijt de lange lege dagen in de najaarszon. Zonder dat baby zich aandient. In alle ijlheid luister ik naar de muziek van Molly Drake op het verzamelalbum Family Tree van de familie Drake. Ze herkende het duister van haar zoon, ze vocht tegen haar eigen depressies en somberheid. In de tentoonstelling hangt een tekening waar Nick met de rug naar je toegekeerd staat, zijn blik gericht op een boom waarvan de wortels zichtbaar zijn, waarvan ook de takken als wortels vaste grond lijken te zoeken. Achter de boom doemt het gezicht van Molly op, zonder gelaatsuitdrukking. Alleen de contouren van een vrouw, een moeder.

“Each little day is a world of its own
Each little day is a tomb
Whenever the day has drifted away
It's back to the womb”
- First day - Molly Drake (homerecordings, late 50’s)

Ouderschap is afscheid nemen. De eerste uren met je kind komen nooit meer terug. Die heldere onderzoekende blik, de geur van zijn haartjes, de blijdschap, de nabijheid, ze verdwijnen als de nieuwe dag aanbreekt. En tegelijkertijd zit deze blik in alle momenten die op deze dag volgen.

I never felt magic crazy as this
I never saw moons, knew the meaning of the sea
I never held emotion in the palm of my hand
Or felt sweet breezes in the top of a tree
But now you're here
Brighten my northern sky
- Northern Sky- Nick Drake (1970)

Nog twee weken en dan sluit de tentoonstelling You Know I Am Not There haar deuren. In het afgelopen jaar was ik door de verschillende lockdowns slechts twee keer in Breda. Maar de muziek van Nick klonk in mijn huis, de publicaties met tekeningen van Danielle vulden lege momenten in mijn dagen, ze vormden de aanleiding om vanachter mijn computer contact te leggen met Drakeheads van over de hele wereld. En nu ik wederom thuis zit, mijn zoon nog geen twee weken oud, nu zie ik in kleine dingen wat de tekeningen en de muziek hier achtergelaten hebben. Het is alsof hun melancholie net wat meer diepgang aan de dagen geeft. Alsof de geschiedenis van mijn huis onderstreept wordt, alsof de jaren zeventig waarin het gebouwd is doorschemeren in het leven van mijn jongens. Ik hoop dat ze gevoelig zijn voor deze gelijktijdigheid en zich net als Danielle kunnen overgeven aan het mystieke van het wel en niet verstrijken van de tijd. Zodat ze altijd klein blijven, maar nooit stoppen met groeien. En dat de laatste dagen van de tentoonstelling You Know I Am Not There gevuld worden met wat eindelijk weer kan: kunst, muziek, en de magie van het moment waarin je je verliest in het werk van een ander.

I saw it written and I saw it say
A pink moon is on its way
And none of you stand so tall
Pink moon gonna get ye all
- Pink Moon- Nick Drake (1972)