Rocio Dylan Desire Carroll & the chime of the city clock

Op 20 augustus 2020, midden in de coranacrisis, publiceert Rocio Dylan Desire Carrol een slideshow in de Drakeheads fanbase. Je ziet beelden van voor de pandemie, gemaakt in haar stad Mexico City. Foto’s met vrienden op het terras, Rocio omringt door haar studenten, vage foto’s van drukke straten bij het vallen van de avond. Livemuziek in cafés. De stad van bovenaf met al haar lichtjes en bedrijvigheid. Ondertussen hoor je het nummer At The Chime Of A City Clock van Nick Drake. Ze schrijft: “In the beginning of this year I got a job far from my home. My workday ended at sunset and one of my guilty pleasures was taking the long road home to see my city while listening 'At The Chime Of A City Clock. It's something I miss from life before the pandemic.”
Mexico City zit op dat moment in een strenge lockdown, Rocio gaat niet meer met de bus naar haar werk, maar luistert thuis naar Drake’s muziek: “The cold of autumn woke me up this morning. I played the same song while I was drinking my coffee, and looked at my window. Palm trees, mist, rain, my neighborhood at the outskirts of Mexico City. Nick wrote this song thinking about London, but it sounds like all the cities in the world. The strumming of his guitar is like riding on a bus, or being trapped on a traffic jam on your best friend's car. His voice expresses the loneliness of the city man, on his own, beneath buildings and neon lights.”
Drakeheads vinden steeds weer nieuwe betekenis in de muziek van Nick Drake. Nu in Nederland de versoepelingen zijn ingezet en we weer naar het museum mogen, klinken de woorden uit ‘At the Chime…’ ook weer anders.
Stay indoors
Beneath the floors
Talk with neighbors only.
The games you play
Make people say
You're either weird or lonely.
A city star
Won't shine too far
Rocio Dylan Desire Carrol (Rocío Trejo) schreef zeven toneelstukken - The Drakeplays - over het leven en de muziek van Nick Drake. Een videobewerking van het eerste deel Drake-Hardy (the last supper)is in de tentoonstelling You Know I Am Not There te zien. Tijdens de verschillende lockdowns werkt ze aan een vervolg op The Drakeplays waarin Orpheus, de dichter uit de Griekse mythologie, het alterego van Drake is. Op de Drakeheads Facebook pagina publiceert ze steeds een nieuw bedrijf. Drake fans lezen online met haar mee en reageren op het script dat zich langzaam ontvouwt.

Ik ben Moon Manes, een schrijver uit de omgeving van beeldend kunstenaar Danielle Lemaire. Tijdens het tot stand komen van de tentoonstelling You Know I Am Not There raakte ik geïntrigeerd door het onderzoek van Danielle naar de Engelse singer-songwriter Nick Drake. Drake was in zijn tijd alleen in kleine kring bekend en geliefd, en overleed in 1974 op 26-jarige leeftijd. Danielle volgde zijn sporen, verdiepte zich in zijn mystieke belevingswereld en zocht contact met kenners en fans. Haar online ontmoetingen met andere ‘Drakeheads’ brengen je dichterbij Drake, maar ook bij de innerlijke wereld van de kunstenaar. Het is alsof we online meer durven, alsof hier een intensiteit heerst die we in ons dagelijks leven uit de weg gaan. De Drakeheads durven dichtbij te komen, maar kunnen ook plotseling weer in het niets verdwijnen. Dit blog gaat over die ontmoetingen én over hoe fans van over de hele wereld nog steeds betekenis geven aan het oeuvre van Nick Drake.
Contact >