Way to Blue met Moon Manes

Op 16 december verscheen mijn eerste bericht op dit blog. Ik volgde Danielle Lemaire in haar onderzoek naar de muziek van Nick Drake en werd lid van de Drakeheads. In die online wereld voerde en volgde ik het afgelopen half jaar gesprekken over de muziek en teksten van Drake, over zijn leven, maar ook over het leven van die Drakeheads overal ter wereld. We verwelkomden honderden nieuwe leden en moesten afscheid nemen van Colin Betts, beheerder van de Facebookgroep en vriend van Drake, die met zijn verhalen en anekdotes de jaren zestig en zeventig dichtbij bracht.

Al die tijd bleef de tentoonstelling in Stedelijk Museum Breda gesloten. De tekeningen van Danielle verdwenen naar de achtergrond. In mijn hoofd was alleen nog maar de muziek, de tekeningen van Kath, de teksten van een Mexicaanse theatermaker die in onze groep Rocio Dylan Desire Carroll heet.

Tot vandaag. Met mijn koptelefoon op bezoek ik de tentoonstelling die bijna zes maanden lang alleen achter gesloten deuren bestond. En ik zie in de tekeningen van Danielle gebeuren wat bij de Drakeheads steeds heel even zichtbaar wordt. Jij en ik, we weven samen de wereld. Wat ons lijkt te omringen, is iets dat we samen tot leven brengen. Totdat er plots iets is dat het overneemt. Soms subtiel zoals in de tekening Time has told me. Dit lijkt in eerste oogopslag een realistische tekening van een huiskamer: een bank, een schemerlamp, een plant in een pot. Maar dit interieur bestaat niet louter uit de dingen, er schittert iets. De stof van de bank lijkt een vacht, iemand die daar ooit zat (Nick?) liet zijn afdruk achter. Het behang zou ook het lange ongekamde haar van een hippie kunnen zijn. De schemerlamp zweeft door de ruimte, en het bijzettafeltje helt een beetje onheilspellend naar voren. Het zit in de lijnen van Danielle, soms woekeren ze zoals het onkruid in de tuin dat doet. Maar ze kunnen ook bescherming bieden. Zoals in de tekening Et in Arcadia Ego, waar Danielle een beschutte plek in het bos tekent voor Nick om op te treden, de verlegen podiumkunstenaar die toch een publiek wil bereiken met zijn muziek.

Drake schreef in 1969:

Tell me all that you may know
Show me what you have to show
Won't you come and say
If you know the way to blue?

The way to blue, Danielle geeft je in navolging van Drake een ingang tot het mysterie.